De vrijdagnacht (4-5december) ging niet helemaal goed. De verpleegsters zijn een aantal keren komen kijken omdat mijn ademfrequentie zakte. Zo'n 24-uurs kastje is dus toch wel een uitkomst! Als ze me wakker maakten was het weer prima. Half 3 werd ik wakker met heel veel pijn. Ik denk gelijk bellen. Ik mag bonussen met de morfinepomp maar krijg verder nog niks. Ik geef aan dat het niet te doen is en dat ziet ze ook. Ook gaat mijn bloeddruk flink omhoog. Ze zegt ik ga nu toch even overleggen met de arts. Pff, gelukkig! ❣️
Na overleg met de arts toch de langwerkende morfine mogen innemen.
Tot 4 uur extra morfine gebonusd.
Half 6 wakker door piepend infuus, lukt zelf helaas niet om dat uit te zetten. Krijg ik weer heel veel pijn en dat heb ik er niet voor over. Zuster kwam, herrie uit en warmtepack gekregen.
Paar keer morfinepomp gebruikt en weer slapen. Ik viel steeds in slaap en weg, ik voelde me echt niet goed... Als ontbijt de 20 pillen naar binnen gewerkt maar eten lukte niet echt. 💊🍞

De ochtend doorkomen door heel stil te liggen zodat ik de morfinepomp zo min mogelijk hoefde te gebruiken omdat ik al zoveel binnen kreeg. De arts gaf aan dat dat het beste was. Ik kan ook niks anders dan slapen.😴 En ondanks nog een klysma nog steeds niet naar de wc, ook een bijwerking van de morfine. Had zelfs geen puf om op appjes te reageren en alle letters draaiden dus het was niet te doen om te reageren. 😢

Na overleg met het pijnteam en artsen wat nu te doen, kwamen ze vertellen dat de morfine voor mij toch echt teveel was. Dit was niet goed meer. En de methadon zou ook gestopt worden. Het voorstel was:
Vanmiddag naar de verkoeverkamer. Dan krijg ik een pomp esketamine voor de pijn. En gaan we de morfine afbouwen. Het voordeel van esketamine is dat je ademhaling frequentie niet daalt. Prima dus.

Gelukkig was Henry er ondertussen. Maar ik viel steeds in slaap dus was niet echt gezellig.
'S middags toen ik op de verkoever kamer lag daalde de saturatie steeds onder de 85 dus hebben ze me aangesloten op zuurstof. Ze hebben de esketamine pomp aangebracht en ik mocht weer terug maar moest wel het zuurstof blijven behouden. De pijn zakte toch niet echt weg dus weer overleg en gestart met naloxon om de morfine uit mijn lichaam te krijgen. Ik bleef veel slapen en Henry is maar naar huis gegaan.
Maar in de avond daalde mijn ademfrequentie weer heel ver. Artsen kwamen en hebben bloed geprikt, dit lukte helaas niet de eerste keer maar de tweede keer wel, om te kijken of ik niet teveel stikstof in de longen had doordat ik zo weinig adem haalde. Maar gelukkig was dat niet het geval. Het ic-team is opgeroepen om eens te komen kijken of ik naar de medium care moest. Maar gelukkig hoefde dat ook niet. Ze moesten me wel heel goed in de gaten houden. Ik heb dit allemaal wel meegekregen maar het leek of het over iemand anders ging. Ook deed het prikken helemaal geen pijn wat eigenlijk wel zo is. Het was allemaal heel raar, Ik was erg afwezig. Gelukkig was er een lieve zuster die met me communiceerde. Henry belde op een gegeven moment ook nog en heeft aan de artsen gevraagd of hij moest komen. Hij mocht altijd komen maar het was nu niet kritiek. Dus hij is toch maar thuis gebleven en gaan slapen,voor wat je slapen kunt noemen. Rond middernacht heb ik een katheter gekregen omdat ik helemaal niet meer plaste en dit gevaarlijk was voor de nieren. Een lieve zuster is toen bij mij blijven zitten en ik heb met haar kunnen praten. Ook of we Henry niet moesten bellen omdat hij steeds zegt als het slechter gaat kom ik. We hebben Henry toen gebeld en afgesproken met elkaar dat ze direct zou bellen als het achteruit zou gaan.
Het was wel allemaal heel eng, ook echt gevraagd of ik niet dood zou gaan. Het was allemaal zo raar om me heen. En ze was zo lief voor mij!

Daarna ging het wel en veel geslapen. Om 5:30 uur al met Henry op de app. Hij kon niet meer slapen en is toen al gekomen, echt super fijn! 💕
Hij was bij mij, het was goed zo. Ik was wel echt heel ver heen. Ik kon niet meer lopen en zitten en niet meer zelfstandig eten en drinken. Hij hielp me overal bij, super.
Zo zijn we de morgen doorgesukkeld. Door de coronavirus regels mag er maar 1 bezoeker per dag komen. Heel begrijpelijk maar voor ons nu een ramp. We hadden de dag ervoor al geregeld dat ze vsndaag als uitzondering 's middags samen komen omdat Joeri niet alleen kan komen. Maar ik durfde hen zo echt niet samen te laten komen zonder dat Henry erbij was.
Ze begrepen het helemaal maar moesten zich ook aan de regels houden en hun keuzes verantwoorden. Na overleg met hoger hand mochten gelukkig Kaylee en Joeri 's middags samen een uurtje langskomen.

Ik had nog steeds geen ontlasting gehad en een tijdje voordat ze hier kwamen had ik al een klysma gekregen. En jawel, ik zat op de po in bed en ja hoor, net voordat ze binnen kwamen sloeg het aan.💩 Na een knuffel zijn ze gevlucht achter het gordijn en werd het opgeruimd. 💩😂

Het was fijn om samen te zijn ook al was ik nog erg moe en een beetje afwezig.
Maar we waren samen en het ging vooruit en dat was het belangrijkste! 💞

Henry en ik hebben nog even met de arts gesproken. Mijn lichaam heeft heel sterk op de morfine gereageerd. Ik heb eigenlijk een overdosis morfine gehad wat deze situatie heeft veroorzaakt. En daarom hebben ze met een tegen reactie dit moeten stoppen. En nu met een andere pijnmedicatie verder gaan om alles onder controle te krijgen.

ik was nog steeds heel slap en moe en niet in staat om te reageren op de appjes of om een blog te schrijven...

Die avond en nacht heb ik veel hallucinaties gehad. Ik ben in veel landen geweest en op hele rare plekken en in akelige situaties. Gelukkig als ik mijn ogen ook deed was ik steeds toch gewoon in het Radboud in Nijmegen. Dit hoort bij de bijwerkingen van het medicijn, esketamine. Het was wel heel eng...

Maandagmorgen werd ik wakker en merkte ik dat ik weer terug was in het hier. Ik was blij en opgelucht.

Ik was nog wel heel zwak. Rustig aan weer eten en lekker onder de douche gezeten. Daarna helemaal op. Mam is 's middags geweest en fijn gesproken over alles. Ook nog veel gesprekjes gehad met artsen en verpleegkundigen over wat er allemaal is gebeurd.

Het is niet niks om met pijn in je schouder naar het ziekenhuis te gaan en dan hierin te belanden.

De gordelroos is wel echt veel erger geworden op mijn linkerarm, schouder en rug. Dit heeft tijd nodig om te genezen. Waarschijnlijk doordat ik prednison heb gekregen voor NA is dit op komen zetten omdat je dan een verzwakte weerstand hebt. Pech op pech op pech 😧

Maar gelukkig gaat het nu echt beter! Morgen gaan ze kijken of we kunnen beginnen om de prednison af te bouwen. En dan een dag later de pijnmedicatie op pillen proberen te krijgen.
Het blijft allemaal heel spannend en afwachten...

Al een aantal lieve kaarten, bloemetjes, klavertje vier en beterschapsballonnen gekregen, en heel veel appjes van mensen die niet snappen waarom ik niet heb gereageerd maar het kon helaas niet anders....
Ga ik nu snel stoppen en daarop reageren! 😂

Dankjulliewel allemaal, Liefs Nancy 💓😘